Remko Schippers (47) werkte meer dan 20 jaar in de horeca. Hij maakte lange dagen en leefde ongezond, tot hij zo’n zeven jaar geleden een burn-out kreeg. Dankzij een radicaal andere – gezondere – levensstijl en een carrièreomslag kwam hij er langzaam weer bovenop. ‘Van het slechtste wat ik heb meegemaakt, heb ik het beste gemaakt.’

Wat was je situatie toen?

‘Ik heb 23 jaar keihard gewerkt in de horeca. Destijds werkte ik als bedrijfsleider en barkeeper in een luxe café. ‘s Middags om 14 uur begon ik, en ik deed de deur op slot om 4 uur ’s nachts. Ik maakte dus lange dagen en ben ook nog eens een perfectionist en leg de lat heel hoog voor mezelf. Privé waren er ook omstandigheden, mijn relatie liep op de klippen, mijn vader was op dat moment erg ziek. Dat waren allemaal druppels die de emmer deden overlopen.

‘En, heel belangrijk: ik zorgde niet goed voor mezelf. Ik was niet gezond bezig en dat is ook wel een grote trigger geweest voor de burn-out, heb ik achteraf ontdekt.’

Wat was het moment waarop je wist dat het niet meer ging?

‘Dat vergeet ik nooit meer. Ik was jarig en mijn familie kwam wat drinken in het café. Ik weet nog dat mijn moeder een paar keer vroeg: ‘gaat het wel goed met je?’ En ik zei: ‘ja, het gaat heel goed.’ Maar ik had om de hoek, waar niemand me kon zien, een theedoek liggen, want ik was om de vijf minuten nat van het zweet. Terwijl het helemaal niet warm was. Ik was constant kletsnat en helemaal aan het trillen.

‘Ik kon alleen maar denken: oh god straks wil die wat van me, vragen ze hoe het gaat en dan moet ik zeggen dat het goed gaat, en zie ik er nog wel een beetje uit... Ik dacht de hele tijd dat ik een hartaanval kreeg of een hyperventilatie-aanval, het was echt een drama. Toen ben ik naar mijn moeder toegegaan en heb ik gezegd: mam, dit is er aan de hand, het gaat niet meer. Ze zei: ‘Dat hoef jij me niet te vertellen, want dat heb ik allang gezien’.

‘Toen heb ik de stap genomen om me ziek te melden. Iets wat absoluut niet bij me past, maar ik moest echt voor mezelf opkomen. Vanuit daar is het balletje gaan rollen en bleek dat er veel meer aan de hand was dan je alleen even slecht voelen. Dat was heel confronterend, dan stort even je hele wereld in.’

Hoe reageerde je omgeving?

‘Over het algemeen begripvol, maar je moet je toch ook in heel veel ogen verantwoorden. Wat dat betreft kun je beter een been breken, dan geestelijk iets hebben. Vooral als je zoals ik een type bent dat een masker opzet en zegt dat het allemaal goed gaat.

‘Dat vond ik ook erg, je denkt dat je goede vrienden hebt, maar na twee maanden is iedereen je vergeten. Achteraf gezien is het wel een heel mooie scheiding tussen wie er wel en wie er niet voor je is. Er zijn mensen van wie ik tot op de dag van vandaag nooit meer iets heb gehoord, maar ook mensen van wie ik het niet had verwacht, waar ik nu nog heel fijn contact mee heb.’

En je werkgever, stelde die zich begripvol op?

‘Nee totaal niet, helaas. Dat ging zo ver dat ik met hem voor de rechter ben geëindigd. Dus ik zat al in een burn-out en kreeg dit ook nog op mijn dak. Ik kreeg ook geen loon meer, omdat hij dacht dat ik me aanstelde. Uiteindelijk heb ik dat gewonnen en heeft mijn toenmalige werkgever nog een boete van het UWV gehad. Maar op dat moment was het een hele grote bron van stress.’

Hoe zag een dag eruit, toen je middenin je burn-out zat?

‘De eerste weken waren heel erg, toen lag ik gewoon in bed met de gordijnen dicht. Bel eraf, telefoon uit, gewoon alleen willen zijn en slapen, heel veel slapen. Ik heb veel gehuild, mezelf ook heel zielig gevonden. Ik was altijd een mensen-mens, maar vrienden liet ik niet meer mijn appartement binnen, zelfs mijn familie niet. Ik kon het gewoon niet. Dat was de zwartste tijd uit mijn leven. Op dat moment had ik totaal geen zelfvertrouwen meer. En ik schaamde me ontzettend.’

‘Ik ben bij een psycholoog beland en samen hebben we een soort van plan gemaakt. Ik vond het heel fijn om wat richtlijnen te hebben. Per dag legde ik mezelf een doel op, iets om voor uit bed te komen. Ik heb veel gewandeld en ik heb mezelf gedwongen om zo’n drie à vier keer in de week naar de sportschool te gaan, om toch onder de mensen te blijven komen.

‘Mijn dag bestond dus eigenlijk uit een beetje lummelen, toch wat ritme zien te vinden, maar vooral: rust. En ik merkte dat ik met de tijd zelf ook rustiger werd.’

Wat heeft jou nou echt geholpen?

‘Wat mij heel erg geholpen heeft, is om helemaal uit die scene te gaan. Dat ik niet meer in die hectische toestand zat van ‘s nacht tot 4, 5 uur werken, heeft me veel goed gedaan.

‘Maar het allerbelangrijkste is dat ik gezond ben gaan leven. Ik kwam al snel tot de conclusie dat ik te veel dronk. Daar ben ik radicaal mee gestopt en tot de dag van vandaag, zes jaar later, heb ik geen druppel meer gedronken. Ik ben ook gestopt met roken en gezond gaan eten. Lichamelijk was ik in een neerwaartse spiraal terechtgekomen; ik was 18 kilo zwaarder dan nu, constant nat van het zweet en aan het trillen. Dan sta je versteld van hoe mooi het menselijk lichaam eigenlijk is, de signalen die het je geeft. Door die gezonde lifestyle en een andere omgeving ben ik er langzaam weer uitgekrabbeld.’

Wanneer voelde je voor het eerst dat het weer beter ging?

‘Ik wilde al heel lang met mijn ouders wat leuks doen, maar ik durfde niet meer met de trein, ik durfde geen auto meer te rijden. Mijn broers speelden allebei bij het Koninklijke Concertgebouworkest in Amsterdam en mijn ene broer had een schnabbel in Zurich in Zwitserland, rond Kerst, en het leek hem zo geweldig als wij daar naartoe zouden komen. Ik voelde me al wat lekkerder en dacht fuck it, ik ga het gewoon doen. Dat was de eerste keer dat ik dacht, hee ik ga weer de wijde wereld in. Een week lang hebben we daar gewandeld en rust genomen. Dat was zo mooi, dat ik daar op een berg bedacht: nu laat je alle ellende hier achter en begin je gewoon opnieuw.’

Hoe ziet je leven er nu uit, wat is er veranderd?

‘Toen ik extreem gezond ben gaan leven, en in mijn geval zeg ik bewust extreem want ik was echt een kroegtijger, kreeg ik vaak de vraag hoe ik dat precies gedaan had. Dus ik maakte een Facebook-pagina met wat foto’s en receptjes, kreeg al snel steeds meer volgers, werd door een paar bedrijven gevraagd om workshops te geven, en zo kwam van het een het ander. Inmiddels ben ik zelfstandig ondernemer en zit ik elke dag vol opdrachten. Sinds twee jaar woon en werk ik negen maanden per als vaste private chef in Ibiza, een dream come true. Van het slechtste wat ik heb meegemaakt, heb ik het beste gemaakt.’

Je hebt het nu ook best druk. Hoe zorg je ervoor dat je niet weer over je grenzen heengaat?

‘Mijn lichaam heeft mij op zo’n harde manier gestraft, ik weet dat ik mij nooit en dan ook nooit meer zo wil voelen. Ik werk hard, maak nog steeds lange dagen en ik ben nog steeds iemand die moeilijk nee kan zeggen, maar ik weet nu wanneer ik te ver ga. Twee keer per week probeer ik tijd voor mezelf te hebben. Ik denk nu ook: komt het vandaag niet af, dan morgen wel. Dat heb ik moeten leren.

‘Achteraf denk ik dat die burn-out juist goed is geweest, ook al dacht ik daar toen helemaal niet zo over want ik dacht dat ik nooit meer beter zou worden. Nu vind ik het mooi dat ik andere mensen daarmee kan helpen en inspireren.’